Yüzüm değil, içim karanlık. Zagreb’te Meryem Ana için mum yakılan bir şapelden geçtik. “Mum yakalım mı dalgasına” sorusunun ardından geldi bu sözler. “Ermeni olmak ayıp mı?” Belli belirsiz söyledim, yıldım çünkü. Faşizmin her türlüsünden. Hissedilen, hissedilmeyen, dile dökülen ya da kalpte tutulan…
Oysa Zagreb güzel başlamıştı, iyiydi. Geniş sokakları boyunca şaşırarak yürüdük bütün gece. Eğer haber geçmem gerekmese daha yürürdüm. Dinamo Zagreb'e 'Dinamo Spor' dedim, güldü. Gülsün... Güzel gülüyor... Belgrad’tan çıkar çıkmaz, evet çıkar çıkmaz yavaş yavaş kalbimi sıkan kerpeten gevşedi. Sırplara ön yargılıymışım meğerse. Belki onların da bana ön yargılı olmasından. Belli oluyor işte buradan olmadığım, ‘oralı’ olduğum. Hiç olmadığım kadar Türk ve Müslümanım.
Konuşurken ‘h’leri daima yutan rehberimiz diyor ki, “Tito Yugoslavya için ‘burası kristal bir küre derdi, nefesimle tutuyorum o kristal küreyi. Bir gün nefesim tükendiğinde yerime biri olmazsa, o küre dağılır, paramparça olur.’ Oldu işte…”
Diğeri arkadan bağırıyor, “Ulusalcı mısın arkadaşım? Komplo teorisi yapıyor, duydunuz mu?” Geh geh. Kalbimdeki faşizm tohumu çatladı. O ulusalcı değil, sen gerzeksin. Hup yuttum.
